Gedichte
Verliebte Magier
Gedichte
Ausgewählte und Übersetzt
Von M-H (Arcor)
Mit Zeichnungen
Illustration : Maliheh Rahbari
Schrieftkraft Gernani : Maliheh Rahbari
Schrieftkraft Persischi:Maliheh Rahbari
Herausgeberin :
Maliheh Rahbari
Die Geburt der Lieb
Trotzdem
wurde die Liebe
vor dem Wort
geboren,
und bevor Gott sich offenbarte.
Vor der Sprache
haben die Augen
sich verständigen, Herzen und
Hände.
Und auf der Erde
wurden von den ersten unbekannten
Küssen
Schmetterlinge geboren, die
von den Lippen der Menschen
zum Flug ansetzten.
Dann färbte sich der dunkle
Himmel blau
Vögel flogen.
Jemand erkannte
Gott
im Spiegel der Augen seiner
Geliebten.
Und die widerspenstigen Gewässer
der Wildnis
erahnten in ihren süßen Träumen
andeutungsweise die Bedeutung der
Liebe.
عشق پیش از کلام زاده شد
با این همه
عشق پیش از کلام زاده شد
و پیش از آنکه خدا پدیدار شود
پیش از زبان چشمها با هم سخن گفتند
= قلبها و دستها=
و بر زمین
پروانه ها زادگان نخستین بوسه های گمنامند
که از لبان انسانها به پرواز درآمده اند
آنگاه آسمان سیاه آبی شد
پرندگان پرواز کردند
کسی خدا را در چشمان
محبوب خویش شناخت
وآبهای دیوانه توحش
در خوابهای خویش
معنای مبهم محبت را تجربه کردند.
Mein Wegbegleiter
Auf der ganzen Reise
fand ich keinen Gefährten
außer einem kleinen Vogel, der
das Fliegen nicht beherrschte
und dauernd sang.
Auf dem ganzen Weg
auf meiner Schulter
sang der kleine Vogel,
dann wagte er den Flug,
und ich fand einen, der
mein Herz nicht leugnete.
Auf der ganzen Strecke
war die Wahrheit mein Begleiter.
در طول راه
در طول راه
هیچ مسافری
نیافتم
مگر پرنده یی کوچک
که هنوز پرواز را نیاموخته بود
و دمی از خواندن نمی ایستاد
**
در تمام راه پرنده کوچک
بر شانه های من آواز می خواند
و پرواز را آموخت
و من کسی را یافتم که دل مرا انکار نکرد.
**
در تمام راه
حقیفت با من همسفر بود.
Das Lächeln der Liebe
Auf diesem Pfad sah ich die Liebe
nackt
wie ein Lächeln.
Und auf diesem Weg
begegnete ich dem Hass
voller Runzeln, Wut und Stahl.
Auf diesem Weg fand ich die Liebe
und den Hass als Gefährten.
Die Nacht war lang
und der Weg auch.
Der Hass blieb auf der Strecke
und die Liebe zog weiter
nackt wie ein Lächeln.
بر این راه
بر این راه
عشق را دیدم
عریان
چون لبخندی
و بر این راه
نفرت را دیدم
سراسر آژنگ و خشم و فولاد
بر این راه عشق و نفرت را همسفر دیدم
شب به درازا کشید
و راه،
نفرت فرو ماند
و عشق گذر کرد
عریان
چون لبخندی.
Der Kapitel der Vereinigung
Ich wünschte, deine Lippen wären ganz mein
und meine wären
ganz dein:
ein Mund voller Küsse.
Ich wünsche, daß du mich
vollkommen in dich aufnimmst,
wenn ich vollkommen erfüllt von
dir bin
und die Welt nur aus uns besteht.
Nach so einer Liebe und
Vereinigung
sehne ich mich.
Nach dem Kapitel der Trennung und
der Einsamkeit
frage mich nicht.
میخواهم لبانم تمام لبانت باشد
می خواهم
لبانم تمام لبانت باشد
ولبانت تمام لبانم
= دهانی که از بوسه های خویش سرشار است=
می خواهم که تمام من باشی
وقتی که تمام توام
و جهان تمام ماست
عشق و وصل را چنین می خواستم
از حکایت هجران و تنهایی مپرس.
Hör zu
Hör zu, ein Ghazel
will ich dir vortragen.
Wenn das Ghazel
die Fahrt auf den Wegen der
Geheimnisse ist.
Hör zu: ein Gedicht möchte ich für dich schreiben,
wenn das Dichten
der Aufstieg des
Mitternachtsmondes
in der Finsternis der Augen
und der Sonnenaufgang in den
gefrorenen Herzen ist.
Hör zu: ein Lied will ich dir vorsingen.
Wenn das Lied
das Flüstern jener nicht
veralteten Wahrheit bedeutet,
obschon keiner daran mehr glauben
mag.
Hör zu: auf der dunklen Reise
durch den hellsten Mond...
در سفر تاریک
گوش کن!
می خواهم برایت غزلی بخوانم
اگر غزل سفر در راههای رازهاست
گوش کن!
می خواهم برایت شعری بسرایم
اگر سرودن
طلوع ماه نیمه شب در تاریکی چشمها
و برآمدن خورشید
در قلبهای منجمد است
گوش کن
می خواهم برایت ترانه یی زمزمه کنم
اگر ترانه نجوای حقیقتی ست که کهنه نمی شود
اگر چه کسی آن را باور نکند.
گوش کن!
در سفر تاریک
از میان روشنترین ماه.
Ich will
auf die Berge
Ich will auf die Berge,
um das Reh zu sehen
Wo ist mein
Rucksack leibe Leyli,
wo ist mein
Rucksack?
Mir kam zu
Ohren,
dass das Reh
verwundet in der Hochebene liegt,
Fülle meinen
Rucksack mit Arznei und Heilmittel.
Ich habe
gehört,
dass Schüsse
das Reh verletzt haben,
Sattle mein
Pferd, Gefahr ist im Verzug-
Stürbe das
Reh, wäre es zu schade,
Denn die
Ebene - ohne Reh – liebe Leyli ist doch zu öde.
Ach wie
schade,
dass der
Jäger so etwas nicht begreift,
und an den
Augen des Reh nicht abliest,
dass das
Reh, liebe Leyli,
vom Anfang
der Welt an ein Mitgeschöft ist.
Ich will auf
die Berge, Leylidjun…
دشت بی آهو
می خوام برم کوه دیدن آهو
کوله بار من کو لیلی جون،
کوله بار من کو؟
شنیدم آهو زخمیه تو دشت
کوله بار من رو پٌرکن از مرحم و
دارو،
شنیدم آهو، زخمی تیره
اسبمو زین کن، که خیلی دیره
حیفه که آهو، تو دشت بمیره
دشت بی آهو لیلی جون مث کویره
کرد شکارچی، حیف نمی دونه
تو چشم آهو، حیف نمی خونه
که اون قدیما اول دنیا
آهوی دشتا لیلی جون داداش اونه
می خوام برم کوه دیدن آهو
کوله بار من کو لیلی جون
کوله بار من کو؟
Das Geheimnis der Liebe
Über sich herauswachsen heißt Liebe.
Zerstören der Mauern,
sich Ausbreiten
und
sich erdenfern erhöhen.
Liebe ist
die Wissenschaft der Geheimnisse:
sich von der Tradition lossagen,
sich ins Universum hinein
begeben,
Stein, Stern und Menschen
verstehen
und denjenigen, der sich nicht geschlagen
gibt.
Liebe heißt, sich nicht fürchten,
tapfer sein,
die Trommel schlagen
und das schäumende Meer.
Mach die Augen auf,
Der Kummer ist verschwunden.
Die Heiterkeit ist gekommen.
Tod hat sich in das Gewand des
Lebens gehüllt,
und die Welt singt.
Mach die Augen auf!
راز عشق
عشق از خود فراشدنست،
ویرانی حصارهاست
گسترده شدن
و
ارتفاع یافتن.
عشق
دانش رازهاست
میراث خویشتن را رها کردن
شناسنامه ی جهان را به وام گرفتن
درک سنگ و ستاره و انسان
وآنکه می جنگد،
عشق نترسیدن و شجاعت هاست
ضربات دف
و دریای کف آلود.
نگاه کن!
اندوه رفت و شادی آمد
مرگ جامه ی زندگی پوشید
و جهان آواز می خواند،
نگاه کن.
Das Gebet
Du bist schön.
Werde schöner,
damit ich auch schöner werde.
Ich bin schön.
Mach mich schöner,
um dich selbst zu verschönern.
Ob ein Spiegel am Himmel
oder einer auf der Erde,
vielleicht davon zwei - einander gegenüber,
keiner weiß es,
aber du bist schön.
Werde noch schöner,
damit ich auch schöner werde.
زیبایی
زیبایی
زیباتر شو
تا زیبا شوم.
زیبایم
زیباترم کن
تا زیباتر شوی.
آینه ای در آسمان
یا آینه ای در زمین
یا دو آینه در برابر هم
کسی نمی داند، اما
زیبایی
زیباتر شو
تا زیباتر شوم.
Der reiefeprozess
Wofür der Kummer?
Wofür die Tränen?
Weinen und Lächeln;
nur ein Unterschid der Bilder
und
eine Änderung des Augenblicks!
Dein Lächeln und Weinen
bestimmen mal
der Himmel mal die Idioten.
Es gibt jedoch einen Ort, wo
du über dein Weinen und Lächeln
selbst bestimmen wirst!
Reise ab!
Wie eine Apfel am Baum
Vom Erblühen bis
zum Herunterfallen durch die
Anziehungskraft der Reife,
reise ab!
برای چه اندوه
برای چه اشک؟
اشک و لبخند تنها تفاوت تصویرهاست
و دگرگونی زمان،
اشک و لبخند ترا
گاه ستارگان
وگاه ابلهان رقم می زنند
جایی هست اما،
که تو فرمانروای لبخند و اشک خویش خواهی شد.
سفرکن!
چون سیبی بر درخت
از شکفتن،
تا سقوط در جاذبه ادراک
سفر کن.
Der Wunsch
Tausend Jahre möchte ich leben,
wenn ich es könnte!
Mach die Augen auf,
wie viele Straßen,
wie viele Plätze,
wie viel Schönes am Menschen,
wie viel Regen, Wind und Gebirge,
wie viel Liebe.
Tausend Jahre möchte ich leben,
wenn ich das könnte!
Ich würde nicht zögern, den Tod
zu wählen
sogar für eine Straße, und für
unbekannte Passanten!
مزمور زیبایی
هزار سال خواهم زیست اگر بتوانم!
نگاه کن چقدر خیابان
چقدر میدان
چقدر زیبایی های مردمان
چقدر باد و باران و کوهستان
چقدر عشق.
هزار سال خواهم زیست
اگر بتوانم
در انتخاب مرگ اما درنگ نخواهم کرد
حتی بخاطر یک خیابان
وعابران ناشناس.
Seelenstärke
Es gibt einen Ort, wo
ihr grinst, während ich weine.
Wo ihr lebt, während ich sterbe,
einen Platz für euren Zank
und mein Schweigen,
irgendeinen Ort, wo
ihr flieht und ich stehen bleibe
!
[شعر نامی نداشت]
جایی هست که می خندید
و می گریم من
جایی هست که زندگی می کنید
و می میرم من.
Die Geschichte der Nacht
Sie wurden gänzlich zu Stein in der Nacht
Von uns
schafften es bloß ein paar
bis zum Sonnenaufgang.
Fragt nicht nach den Strapazen
des Wegs,
man kann sie weder erzählen,
noch kann man sie verstehen.
Am Ende brachten die blutigen
Wurzeln jene Blume zur Blüte,
die Zukunft hieß.
Nach der Vergangenheit fragt nicht,
man kann sie weder erzählen,
noch kann man sie verstehen.
مزمور به صبح رسیدگان
آنان به تمامت در شب ثبت شدند
از ما
تنها
پاره ای به صبح رسید.
از رنج راه
مپرسید
نه گفتنی است
نه شنیدنی.
در پایان ریشه های خونین
در اعماق گلی را پروردند که آینده بود.
از گذشته مپرسید
نه گفتنی ست
نه شنیدنی.
Der Schund
Durchbohre
mit einem Dolch
den Schund,
sollte er auch in deinem Herzen liegen
oder auch in meinem.
Das Ziel
ist das Leben.
Aber auch ein Tod, der die Tugend
der Lebendigen ist.
مزمور ابتذال
برابتذال
دشنه ای
فرود آور
حتی اگر در قلب تو باشد
یا قلب من باشد.
فرجام
زندگی ست
یا مرگی که فضیلت زندگانیست.
Die kleine Wahrheit
Weder ein Stern am Firmament,
noch eine Morgendämmerung
ist in Sicht.
Die Stille ist allgegenwärtig,
der Eiseskälte Beginn
und das Gefühl sinnlosen Atmens.
**
Vor der Lyrik
brauche ich den Glauben
an eine fern liegende Morgendämmerung
und das Vertrauen zur Erde.
Vor dem Gedicht
und vor dem Leser meines Werkes
bedarf ich des Lichtes meines
Inneren,
sollte dies auch
kein Sternen- oder Sonnenlicht
sein.
Zumindest brauche ich das
Licht einer kleinen Kerze
oder eines Streichholzes.
**
Die Nacht posiert
mit der Pracht ihrer Lügen,
die kleine Flamme der Schäfer
jedoch
lebt stolz
mit der kleinen Wahrheit ihrer
Echtheit.
نه ستاره ای بر فراز
نه سپیده ای در
برابر
سکوت حقیقی ترین ترانه است
آغاز برودت
و احساس عبث تنفس.
بیش از شعر
به باور سپیده ای دور دست نیازمندم
و اعتماد به زمین
پیش از شعر وآن که شعر مرا خواهد خواند
نیازمند روشنایی خویشمپ
و اگر نه ستاره ای یا خورشیدی
نیازمند روشنای شمعی کوچک یا شعله کبریتی.
شب با عظمت دروغهایش زندگی می کند.
اجاق کوچک شبانان
با حقیفت کوچک خویش.
Das Echo der Sehensucht
Wenn ihr zurückkommt,
bringt mir ein Stück
Sonnenuntergang,
einen Rucksack Mondlicht,
einen Krug kühlen Wassers,
und vom kleinen Dach der Terrasse
unseres Hauses
eine Zeichnung des entzückenden
kaschmirtuchähnlichen warmen Traumes.
Wenn ihr zurückkommt,
bringt mir
eine Schüssel vom Sand der
Sahara,
auf dem ich die Spuren meiner
Kindheit wieder finden kann.
Und nicht vergessen,
einen fern liegenden Berg
mitzubringen,
in dessen Schoß ich aus ganzem
Herzen schreien kann
und ich das Echo meiner Schreie
wieder hören kann,
wenn ihr zurück
kommt.
وقتی که آمدید
وقتی که آمدید
یک تکه از غروب را برایم بیاورید
یک کوله ماهتاب
یک کوزه آب سرد
و ز پشت بام کوچک ایوان خانه مان
طرحی ز ترمه های دل انگیز و گرم خواب
وقتی که آمدید
یک کاسه شن ز دشت برایم بیاورید
تا جای پای کودکیم را
برآن دوباره ببینم
و ز یادتان مباد فراموش
یک کوزه دور دست برایم بیاورید
تا در میان آن
از دل کشم غریوی و دیگر با
پزواک خویش را دوباره ببندم گوش
وقتی که آمدید...
Die Seelenprozession
In der Stunde des Sterbens
werde ich
durch meine Augen
mit dem Mond Kontakt aufnehmen.
Beim Sterben werde ich am Mond
Platz nehmen
und mit ihm eine endlose
Prozession
um die Erde und die Menschen
beginnen !
آخرین سفر
به هنگام مرگ
از چشمان خویش
تا ماه سفر خواهم کرد.
به هنگام مرگ
در ماه ساکن خواهم شد
و تا ابد طواف خواهم کرد
گردا گرد زمین وآدمیان.
Die Treue
Auf dem Sterbebett
möchte ich nach dem Mond schauen,
damit er, wenn er vorbeizieht,
mich wahrnimmt
auf seiner Bahn,
guten Mutes von meiner Treue !
وفاداری
به هنگام مرگ
می خواهم ماه را درآسمان بنگرم
می خواهم مرا بر زمین بنگرد
و بگذرد
بر مدار خویش
آسوده خاطر از وفاداری من.
Ich will Nichts
Geht ,
geht bitte weiter und
verweilet nicht an meinem Grabe.
**
Geht,
geht vorbei und
legt keine Blumen
an meinen Grabstein.
Sollte aus meiner Erde
irgendeine Blume wachsen,
so möge sie euch gehören, den
Lebenden!
Kreisend mit der Erde auf der
Planetenbahn
werde ich stumm sein.
Zumal ich schon jetzt schweige,
während
mein ganzes Leben doch ein Schrei
nach dem Anteil des Menschen
von Sonne, Wind und Kuss war.
Die Suche
nach eurem Anteil vom Leben
hat mein Dasein ausgemacht.
**
Geht,
geht vorbei.
Verweilet nicht
an meiner Ruhestatt.
چیزی نمی خواهم
بروید
بروید و بر گور من درنگ مکنید.
**
بروید
بروید و بر گور من هیچ گلی مگذارید
گلی اگر از خاک من بردمد
از آن شما باد!
از آن زندگان.
**
چرخان با زمین و کهکشانها
سکوت خواهم شد
سکوت شده ام، اما
فریاد من به جستجوی سهم انسان
از آفتاب و باد و بوسه
به انجام رسید
به جستچوی سهم شما از زندگی.
**
بروید
بروید و بر گور من درنگ نکنید.
Der Kummer der Sonne
Zwischen den geschundenen Momenten
und der Leere
in einer Welt ohne Überraschungen
und bei trauriger Abenddämmerung
sind die Glückspfennige in der
Luft
stehen geblieben,
und es gibt keine ungelösten
Rätsel mehr.
* *
Ausgestoßen von sich selbst,
verbannt in sich selbst,
hineingeworfen in sich selbst,
im Zentrum seiner selbst stehend,
sich selbst beobachten.
Zur eigenen Individualisierung
sich zerstückeln, und um
der Einsamkeit zu entfliehen,
sich selbst suchen, denn
vielleicht ist die
Zurückgezogenheit
ein Zufluchtsort
vor den unzähligen Problemen, die
du zu überwältigen nicht mächtig
genug bist.
* *
O` meine Mundorgel !
Keinen anderen mehr
werde ich ansprechen,
wenngleich es auch keinen mehr
gibt.
در میان لحظه های مقتول و خلاء
بر زمینی تهی از عجایب
و اندوه شامگاهی خورشید
سکه های شانس در هوا معلق مانده اند
و هیچ رازی پنهان نیست.
از خود طرد شدن
در خود تبعید شدن
به درون خود پرتاب شدن
در مرکز خود ایستادن و خود را نگریستن
برای یگانه شدن تکه تکه شدن
و برای گریختن از تنهایی
به تنهایی پناه بردن
به درون خود پرتاب شدن
که شاید تنهایی حصاریست
که در گریز ازانبوهی آن چه که بر نمی تابی.
ساز کوچک من
دیگر با کسی سخنی نخواهم گفت
اگر چه کسی نیست
Die unheilvolle Erbschaft
Die kalten Ketten der Gefangenschaft
mit ihren dummen Gliedern
werden
irgendwann
entweder
an unseren Händen zerbrechen,
oder unsere Hände schrumpfen
irgendwann!
Beide Schicksale
stellen in unserem wilden
verhexten Zeitalter
irgendwie doch eine Form der
Befreiung dar.
Es gibt jedoch andere Ketten,
die unsichtbar,
aber doch Glied für Glied,
durch unsere Hände
zusammengeknüpft werden,
in der Tiefe unseres Charakters
an die Hände unserer Seele.
Und wir ohne es zu ahnen,
abgeschieden von der Welt,
in den Furcht erregenden Kerkern
unserer Seele sterben
mit angeketteten Händen.
Und nach uns
werden die verborgenen Ketten,
die hochgeschätzten,
geachteten Ketten
als verfluchtes Erbe
uns dankend
bei den Hinterbliebenen
ihr Werk verrichten.
زنجیره
زنجیرهای سرد اسارت
با دانه های ابلهشان روزی
بر دستهای ما می پوسند
با دستهای ما می پوسند!
وین هر دو سرنوشت
در روزگار وحشی و دیوانه رنگ ما
= باری به هر جهت=
شکلی ز شکلهای رهایی ست،
زنجیرهای دیگری اما هست
زنجیرهای پنهان
که دانه دانه بافته می گردند
با پنجه های ما
در ژرفنای خون
بر دستهای جان
و ما بدون آن که بدانیم
بی ربط و ارتباط
با این جهان و آن چه درآنست
در دخمه های وحشت پر سکر خود می میریم
با دستهای بسته به زنجیر
و بعد ما
زنجیرهای پنهان
زنجیرهای محترم و مهربان
= میراث شوم مانده زما= حلقه می زنند
با عرض یک تشکر از ما
بر جان دیگران.
Das Lied des Vertrauens
Kein Türchen
wird im Himmel
geöffnet werden,
und die Wolke wird
ohne irgendein Wunder
vorbeiziehen.
Vertraue deinen Armen
und dem Lied, welches
dir dein Herz vorsingt.
* *
Am Rande
des blutigen Sonnenunterganges
in einem Spiegel
oder in irgendeinem Bach,
sogar in dem Schein der
Luftspiegelung
fass dich ins Auge.
In der Tiefe dieser langen Nacht
ist das,
was wir brauchen Selbstvertrauen
und nicht Selbstverleugnung.
Singe ein Lied,
ein Lied für dich selbst.
Lass deinen Mund für deine Ohren
singen.
Bringe den Lärm der Stille zum
Verstummen.
Gott zu leugnen,
brauchst du nicht.
Dein Gott wohnt in deinem Herzen,
das von dem Stiche einer kleinen
Biene stirbt,
aber trotzdem ist es doch
im Stand, sich
gegen den ganzen Himmel
zu behaupten.
* *
Lass die Türen der Rätsel
für immer
geschlossen bleiben.
Auch meine Stimme
ist ein Rätsel
bestehend aus Eisen, Luft
und der Wärme meiner Lippen –
so singt meine kleine Mundorgel
in des Mondes Munde
am Anfang
einer langen Nacht.
هیچ دریچه ای درآسمان گشوده نخواهد شد
و ابر، بی هیچ اعجازی خواهد گذشت.
بر برکه های خون و اجساد سوخته و اشک
بر فریادهای کودکانه وحشت زده
آسمان هییت هندسی بی پایان تهی خود را بازیافته
و از پرواز فرشتگان و ارواح مقدس خالی ست.
به بازوان خود اعتماد کن
و ترانه یی که
قلبت می خواند.
**
در حاشیه غروب خونین
درآینه ای، آبی
یا حتی انعکاس برق سرابی
خود را به تماشا بنشین،
نیاز ما در اعماق این شب دراز
باور خویش است
نه انکار خویش،
ترانه ای بخوان!
ترانه ای برای خویشتن
بگذار دهانت برای گوشهایت بخواند
صدای سکوت را با سرودی بشکن!
نیازی به انکار خدا نیست
اما خدای تو در درون توست
در درون قلب تو که با نیش خٌرد زنبوری می میرد
با این همه از تمام کهکشانها قویتر است
**
بگذار دریچه های راز تا ابد بسته بماند
نوای من نیز رازیست
آمیزه ی فلز و هوا و گرمی لبهای تو
چنین می خواند ساز کوچک من
در دهان ماه
وآغاز شبی دراز.
Deine schwarzen Augen
Wenn du deine schwarzen Augen in
meine gießt,
liebkost die Grazie deiner
schwarzen Augen mein Herz.
Die Stimme deiner Augen ist mir
und meinem Herzen vertraut,
das du mit deinen Augen mit dem
Klang der Liebe erfüllst.
Für mich sind deine Augen wie
eine Nacht voller Sterne,
deiner Augen wegen ist mein Herz
voller Fieber mit Feuerfunken.
Existierten deine Augen nicht,
wollte ich, dass die Welt nicht
existiert,
ohne deine Augen will ich,
dass der nächste Morgen nicht
aufgeht.
Ach wüsstest du,
was ich ohne deine Augen in
diesen Nächten durchmache,
Ich wüsste nicht,
wofür ich ohne deine Augen dieses
Leben überhaupt ertrage.
Ich sagte schon,
ohne deine Augen stürbe mir das
Sehen,
und ohne die erhellende Stimme
deiner Augen das Hören.
Ich sagte ja- ohne den Frühling
deiner Augen-
würde mir am Ast des Traums das
Hören verwelken.
Für mich sind deine Augen wie
eine Nacht voller Sterne....
چشمای سیات
وقتی چشمای سیات رو
تو چشام باز میکنی
با دوتا ناز نگاهت
دلمو ناز می کنی
صدای چشماتو من می شناسم
و این دل من
که اٌونو با دوتا چشمات
پٌرآواز می کنی.
واسه من
چشمای تو یک شب پر از ستاره
واسه چشمات دل من
یک تب پر از شراره
وقتی چشمات نباشن
می خوام دنیا نباشه
می خوام بی چشمای تو
دیگه فردا نباشه
نمی دونی
نمی دونی بی چشات تو این شبا
چی می کشم
نمی دونم
بی چشات من
زندگی رو واسه کی می کشم
گفته بودم بی چشات
می میره دیدن واسه من
بی صدای روشن چشات
شنیدن واسه من
گفته بودم
بی بهاره دو تا چشمای سیات
می میره رو شاخه رؤیا
شنیدن واسه من
واسه من
چشمای تو یک
شب پر از ستاره
واسه چشمات دل من
یک تب پر از شراره
وقتی چشمات نباشن
می خوام دنیا نباشه
می خوام بی چشمای تو
دیگه فردا نباشه.
وقتی چشمای سیات رو
تو چشام باز می کنی
با دو تا ناز سیاهت
دلمو ناز می کنی
صدای چشماتو
من می شناسم
و این دل من
که اٌنو با دو تا چشمات
پٌرآواز می کنی.
Ach, wie gern würde ich nachts in deinen Augen baden,
erschöpft mich dann in die Wiese deiner Wimpern zum
Schlafe niederlegen,
Ich würde gern Staub sein, mich
auf dein Gesicht setzen,
und sausend wie der Wind durch
dein Haar wehen.
Ich würde wie der Regen
tropfenweise über deine Lippen fließen,
deine Lippen küssend die Küsse
stets erneuern.
Nicht ein oder zwei, oh ein Feld
von Küssen sind erblüht auf deinen Lippen,
auf einen Schlag wie ein Bauer
will ich sie alle ernten.
Du anmutige Geliebte,
eines Nachts würde ich dich
überfallen,
um so viel Anmut dir, wie ein
Usbeke, auf einmal zu rauben.
Nicht lange dauert das Leben, es
lohnt nicht sich zu zieren,
wie lange willst du wie ein
Zicklein mir entfliehen,
und ich muss dir hinterher
rennen.
Dies verrückte Herz macht mir
viel zu schaffen,
mit diesem verrückten Herz muss
ich schleunigst abrechnen.
Mein Nebenbuhler verbreitet
Gerüchte,
du würdest mich nicht mehr
lieben!
Deine Augen sagen, dass es
gelogen ist.
Ich bin nicht so dumm, solch
einen Unsinn zu glauben.
Ach wäre es nur möglich,
dass du dich eine Nacht neben mich legen könntest,
noch schöner wäre es,
wenn ich dies machen dürfte.
Man rät mir; Bursche vergiss
dieses Mädchen!
So abhängig wie ich aber von
deinem Haar bin,
wie könnte ich nur vorübergehen?
Die Hölle ?
Ich glaube nicht an die Hölle,
denn keine Folterkammer kann
rechtens sein,
weder auf der Erde,
noch im Himmel.
Manchmal denke ich, vielleicht
ist die Hölle
nur eine Projektion einer
zerstörten Folterkammer,
wo die Erinnerungen an die Toten
in Flammen aufgehen.
An die Hölle glaube ich nicht,
nach so vielen Höllen,
verliert sich der Glaube an sie.
Und der Mensch kann vor dem Tod
das Paradies erfahren,
manchmal erlebe ich es,
spüre ich es
دوزخ را باور ندارم
دوزخ را
باور ندارم
زيرا هيچ
شكنجه‌گاهي مشروع نيست
نه در زمين
و نه درآسمان
نه براي‌كافران
ونه [حتي]
براي جلادان.
گاه مي
انديشم
شايد، دوزخ
خاطره‌ي
شكنجه‌گاهي‌ست ويران شده
كه در آن
خاطرات مردگان مي‌سوزند.
دوزخ را
باور ندارم
نه، بعد از
اين همه دوزخ
دوزخ را
باور ندارم
وآدمي مي‌تواند
پيش از مرگ بهشت شود
من اين را
گاه تجربه مي‌كنم
حس مي‌كنم…
Der Zweifel
Der grimmige
Degen
des Zweifels
und die breite
offene Brust
der Überzeugung,
ob das Verbrechen sich ereignen wird?
Nur Steine zweifeln nicht,
manchmal muss man zweifeln,
manchmal hat der Zweifel
die Farbe der Überzeugung,
wie ein Suchender, der auf dem
Weg
kurz Halt macht,
und dann erneut
weitergeht.
Ja, manchmal muss man zweifeln,
um Sich dem Menschwerden zu
nähern.
مزمور تردید ویقین
شمشیر
شرزه ی
شک
و سینه ی
گشاده ی
یقین
آیا جنایت اتفاق خواهد افتاد!؟
تنها سنگ ها شک نمی کنند،
گاهی باید شک کرد
گاهی شک درنگ ییقین است
چون عابری که بر راه می ایستد
و دوباره
می گذرد
گاهی باید شک کرد
و به آدمی نزدیک تر شد.
Meine Wahl
Es liegt mir näher;
unter kalten Sternen unter der halb zerstörten Brücke,
allein und verlassen vor Nebel
umwogendem Wald,
neben der Wärme eines noch
einsameren Hundes zu
übernachten-
Ich bevorzuge es; durch Diebstahl aus verwahrlosen Maisfeldern,
aus dem Apfelbaum jenseits des
Stacheldrahtes meinen
Hunger zu stillen-
Es ist mir lieber; den festen liebeshungrigen Mund und die
festen Brüst
jener Frau
vermissend, die ich liebe - nach
vielen Jahren mit einem
Silberling
einen Kuss von der
müden alten Dirne zu ergattern, den
Geschmack
der Frauen, dessen der Poet bedarf, nicht zu vergessen-
Es ist mir angenehmer; dass meine
Poesie keinem gefällt und meine Lieder
dem Publikum missfallen und die
Finger der Erde und des
Himmels verachtend auf mich
gerichtet sind-
Ich wähle, ja ich wähle all dies,
aber niemals;
ohne poetische Begeisterung im
großen prächtigen Sarg des Ruhmes
unfrei zu leben.
انتخاب مي‌كنم
انتخاب مي‌كنم
در زير
ستاره‌هاي سرد
در زير پل
نيمه ويران
و چشم
انداز جنگل پرمه
تنها و
غريب
در‌آغوش
سگي غريب‌تر از خود
شب را
بگذرانم.
انتخاب مي‌كنم
با دزدي از
ذرت زارهاي بي‌حصار
و سيب زار
آنسوي سيم خاردار
گرسنه
نمانم.
انتخاب مي‌كنم
دور از دهان
محكم و مهاجم
و سينه‌هاي
سفت زني‌كه دوستش مي‌دارم
پس از
ساليان دراز
با سكه‌اي
بوسه‌اي از روسپي خسته‌اي بخرم
تا طعم
زنان راكه لازمه‌ي شاعريست
فراموش
نكنم.
انتخاب مي‌كنم
كه شعرهايم
راكسي نپسندد
وترانه‌هايم
مردمان را بيازارد
و انگشتان‌آسما‌ني
و زميني
مراآماج
عتاب‌كنند
انتخاب مي‌كنم
اين همه را
انتخاب مي‌كنم
ولي هرگز
بي‌شور
شاعرانه
در تابوت
بزرگ و پرشكوه
ناآزاد
زيستن را نمي‌پذيرم.
Freiheit
Zur Verteidigung der Freiheit,
um das benutzte altertümliche Schwert zu ehren,
muss man ein Gedicht verfassen.
Für den Ruhm altertümlicher
Burgen,
zum Gedenken des vergessenen
Blutes an den Wänden,
als Erinnerung an die kalten Öfen
und deren vergessenen Rauch;
ja für die Ehrung der Freiheit
sollte man ein Gedicht aufsagen.
Um die Waffen und Wunden der für
die Freiheit Kämpfenden zu schätzen,
muss man vor den Gräbern der
gefallenen Gefährten und Märtyrer
stillstehen und sie ehren.
Und für unsere in die Feuer
vergossenen Tränen
muss man ein Gedicht schreiben.
Zur Verteidigung der Freiheit-
aber auch-
für ein halb leer getrunkenes
Glas Wein bei Kerzenlicht,
Aloe duftend brennend,
wenn der gelbe Mond tief am
Himmel vorbeizieht,
und während eine Grille am Riss
des Fensters singt,
ja an den Lippen von dem, den Du
liebst,
musst Du mit Küssen ein romantisches Ghasel dichten,
und für jedes Wort einen Kuss vom
Geliebten verlangen, um eben
die Freiheit zu verteidigen...
برای دفاع ازآزادی
برای شمشیر کهن قدیمی
باید ترانه ای سرود
برای قلعه های کهن و خونهای فراموش شده بر دیوارها و
برای اجاقهای سرد و رودهای از یاد رفته.
برای دفاع ازآزادی،
برای آزادی باید شعر نوشت.
برای تفنگها و برای زخمهای رزمندگان آزادی
برای دفاع ازآزادی
باید در مقابل گورهای یاران کشته شده
و شهیدان
به احترام ایستاد
و براشکهای خود برآتش باید شعری نوشت.
برای دفاع از آزادی
فرقی نمی کند
گاهی شاید
وقتی شمعی می سوزد
و عود عطر می پراکند.
جام شراب نیمه تهی است
ماه زردفام در اعماق آسمان می گذرد
و زنجره در شکاف پنجره شکسته می خواند
باید برلبان آنکس که دوستش داری
با بوسه
غزلی عاشقانه نوشت
و برای هر واژه
از او
بوسه ای ستاند.
برای دفاع از آزادی.
Der bestellte Dichter
Der bestellte Dichter trägt seine Gedichte vor,
die Bühne ist vorbereitet:
Mikrophone, Hackmesser, bunte dicke Vorhänge und
Lumpen!
Die Bühne ist vorbereitet, damit
aus deinem Hals die Stimme einer anderen Person ertönt,
und das Hackmesser, damit du das
Leben einer lebendigen Hand
in vorgegebenen Maßen
zerstückelst,
und die mit Parfüm und Mist
imprägnierten Vorhänge,
damit du das Überbleibsel der
Wahrheit verdeckst,
und die Lappen, womit du das
smaragdgrüne Blut der Kunst von der Bühne wischst.
Die Bühne ist vorbereitet :
Mikrophone, Hackmesser, Vorhänge und Lumpen!
Der bestellte Dichter trägt seine
Gedichte vor.
شاعر رسمي شعرهايش را مي‌خواند
تريبون‌آماده
است
ميكرفن‌ها
ساطور
پرده هاي
ضخيم و رنگين
و دستمال‌ها.
تريبون‌آماده
است
تا ازگلوي
تو صداي ديگري برخيزد،
و ساطور،
تا زندگي يكدست را
به اندازه‌هاي
سفارش داده شده تكه تكه‌كني
و پرده‌هاي‌آلوده
به عطر وگـُه
تا بقاياي
حقيقت را پنهان‌كني
و دستمال‌ها
تا خون
زمردين شعر را از تريبون پاك‌كني.
تريبون‌آماده
است
ميكرفن ها،
ساطور
پرده‌ها،
ودستمالها،
شاعر رسمي
شعرهايش را مي‌خواند .
Alptraum
Es war Nacht.
Jedoch mitten in der Nacht
schien die blasse Sonne des Bösen
mit müden Flammen
auf dem dunklen Wasser des
Meeres,
das sich vor uns ins Endlose
ausbreitete.
Ich bin mit meiner Frau die
zerstörten Treppen hinabgestiegen,
bis zum kalten, gepflasterten,
verlassenen Strand,
als wäre ich schon tot gewesen.
Wir schwiegen und die kalten
abgetragenen Vorhänge der Angst
schienen sich vom stehenden Winde
bewegen zu lassen.
Plötzlich vernahmen wir die
trockene Stimme einer kleinen Hirnschale
auf den Pflastersteinen, ohne daß
der Wind wehte.
Wir rannten wie irrsinnige zu der
kleinen Hirnschale.
Aber bevor wir sie erreichten,
fiel sie mitten in die Wellen und
versank tief im Meer.
Jene Hirnschale war die von
meinem Kind.
Schweigend, ohne daß einer es uns
sagte, wurde es uns bewußt.
Als würde ich es mit eigenen
Augen wahrnehmen,
war die erschreckende Tiefe der
Gewässer
mit Hirnschalen bedeckt.
Wir standen stumm, als wäre ich
schon tot,
und jene Frau ließ sich vom Winde
zerstreuen wie die Asche,
ohne daß der Wind wehte.
Niemanden gab es dort.
Es war Nacht und mitten in der
Nacht...
کابوس
شب بود و نیمه
شب،
خورشید زرد روی پلیدی
اما
با شعله های بی رمق
بیمار
می تابید
برآبهای تیره دریا
که پیش روی ما
گسترده بود تا افق بیکران
من با زنی که زنم بود
از پله های ویران آمده بودیم
تا
سنگفرش سرد شیبدار
ساحل متروک
و
مرده بودم گویا،
خاموش مانده بودیم
و
پرده های مندرس سرد دلهره
بی آنکه باشد پیدا
در بادهای بی نوسان
می جنبید.
ناگه
صدای خشک
جمجمه کوچک را
برشیب سنگفرش
شنیدیم
بی آنکه باد بیاید.
هردو به سوی جمجمه کوچک
دیوانه وار
دویدیم،
اما به آن نرسیدم
و جمجمه افتاد
در میانه امواج
و رفت
تا ژرفای دریا.
آن جمجمه از آن کودک ما بود.
خاموش وار
بی آنکه کس بگویدمان دانستیم.
اعماق آبها
گویا که با دو چشم می دیدم
اعماق آبهای ژرف هراس انگیز
لبریز جمجمه بود.
خاموش ایستادیم.
من مرده بودم
وآن زن
در باد منتشر می شد
چون خاکستری
بی آنکه باد بیاید
هیچکس نبود
شب بود و نمیه شب....
Irdische Liebe
Belebend sind deine Haare,
salzig angenehm gewürzt dein
Blick!
Endlosen Bienenstöcken
ähneln
deine Lippen
mit ihren wilden Bienen.
Dich preise ich,
so ehre ich das Leben,
während die Wolken deiner Haare
am Spiegel Traum sprühen.
Leidenschaften rufst du hervor,
Erde
und Gewässer.
Sterne sind in dir verborgen,
Weinreben, heißer Weizen.
Pfirsiche sind deine Wangen,
mit der Sonne Blütenstaub darauf
golden,
wenn du müde heimkehrst
und auf deinen Lippen
trägst der Perlen Glitzern,
mit einem Lächeln,
das du vom See der
Morgendämmerung erbeutet hast.
Du bist die ganze Welt,
und ich bin jener verwirrte Gott,
der sich in sein Geschöpf
verliebt !
Mit dir
gelingt mir
der Erde Umarmung,
wenn ich dich umarme
und die grüne Geheimnisflamme
brennt weiter.
O, mein Gefährte:
die Todessüchtigen sind blind.
In meinen Liedern geht es
um jene schönen Helden,
die es wagten,
dem Tod heldenhaft ins Auge
schauend
sich fürs Leben einzusetzen.
Diejenigen, deren Leben einem
Sturm ähnelt,
und deren Tod
das verliebte Meer zum Schluchzen
bringt.
Mach die Augen auf!
Trotz der tödlichen Wunde in der
Leber
küsse ich dich, und so
behauptet sich stolz das Leben.
Ich beobachte dich,
und die Liebe ist dabei,
das Leben zu verteidigen.
Beim furchtbaren Sturm
beweisen Heldenmut
nur die Liebenden.
O, mein Freund,
auf diese Weise
werde ich mich vollkommen
dem Leben widmen
und mein Lied wird
den mutigen Helden
zuteil werden,
denen, die der Morgendämmerung
Lebenswasser kosten,
denjenigen, die die Erde zu
schätzen wissen.
Und ihr Tod ist der Schmuck
von Sternen, Bäumen und
von hell glänzenden
Hoffnungstüren der Entspannung
in der tiefen Ferne der Nacht.
Ja belebend sind deine Haare…
عاشقانه زمینی
گیسوانت زندگیست
نمک تاریک نگاهت
لبانت،
با کندوهای بی پایانش
و زنبورهای وحشی اش،
ترا می سرایم و زندگی را پاس می دارم
هنگام که از ابر گیسوانت درآینه رؤیا می بارد.
با تو هواهاست
خاک،
و دریاها،
در تو ستاره هاست و گندم گرم و تاک،
گونه هایت هلوهاست
با کرک زرین خورشید برآن
هنگام که خسته از راه می آیی
و با لبانت
تلالو مرواریدهاست
لبخندی
که از دریاچه سپیده دمانش صید کرده ای.
تو تمام جهانی
و من آن خدای شوریده که آفرینه خویش را عاشق شد،
با تو زمین در بازوان من احاطه می شود
چو درآغوشت می کشم
و شعله سبز راز می سوزد.
ای یار!
مرگ جوپان کورانند
= در بازار پر رونق مرگ می گویم=
و ترانه های من زاده زیباترین دلاورانیست
که زیستن و نگریستن را تاب آورده اند
آنان که زندگانیشان توفانست
و مرگشان
هیاهای دریای عاشق را در خود می پرورد.
بنگر
با زخم مرگم بر جگر
ترا می بوسم اما
و زندگی مغرور می گذرد،
ترا می نگرم
و عشق دفاعنامه زندگی را می خواند،
در سهمترین طوفان
عاشقان
دلاورانند.
ای یار
این چنین زندگی من = سراسر= در زندگی خواهد وزید
و ترانه من سهم دلاوران خواهد بود
نوشندگان آبهای بامدادان
آنان که زمین را اصیل می شناسند
و مرگشان
در خت و ستاره را آذین می بخشد
و دریچه های روشن آرامش را
در دور دست شب.
گیسوانت
زندگیست.
opüpü
Ich bin ein Zauberer
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in eine Zielscheibe
und meine Küsse in die Pfeile,
die dich treffen.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in eine Hütte
im Dschungel
und komme als müder Reisender zu
dir.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in eine
schlafende, wehrlose Stadt
Und komme als siegreiches
verheerendes Heer zu dir.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle mich in ein Herz
und werde dein Dolch,
ich verwandle dich in einen Dolch
und werde dein Herz.
Ich verwandle dich in ein Herz
und werde dein Blut,
ich verwandle dich in Blut und
werde dein Herz.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in roten Wein
und werde dein Hals,
ich verwandle dich in einen Hals
und werde dein roter Wein.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in einen
Körper und werde deine Haut,
ich verwandle dich in Haut und
werde dein Körper.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in eine Mutter
mit Brüsten voller Milch
und werde dein hungriges Kind,
ich verwandle dich in ein
hungriges Kind
und werde deine Mutter.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in ein Reh und
werde dein Tiger,
Ich verwandle dich in einen Tiger
und werde dein Reh.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in Tränen und
werde deine Augen,
ich verwandle dich in Augen und
werde dein Tränen.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in ein Lied
und werde dein Schweigen,
ich verwandle dich in Schweigen
und werde dein Lied.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in das
glitzernde Firmament
und werde deine dich umarmende
Nacht.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in Leben und
werde dein Tod
und verliere mich in dich,
ich verwandle dich in den Tod
und werde dein Leben und verliere
mich in dich.
Ich bin ein Zauberer.
Ich verwandle dich in eine Frau
und werde dein Mann,
ich bin ein Zauberer.
جادوگر عاشق
جادوگرم من
آماجگاهت
مي‌كنم
وخدنگ هايت
ميشوم
با بوسه‌هايم.
جادوگرم من
آلونكت مي‌كنم
[ در دل
جنگل ]
و مسافر
خسته‌ات ميشوم.
جادوگرم من
دشت تشنه‌ات
مي‌كنم
و ابر‌بارنده‌ي‌گستاخت
ميشوم .
جادوگرم من
شهر بي‌دفاع
خفته‌ات مي‌كنم
و سپاه
فاتح ويرانگرت ميشوم.
جادوگرم من
قلبت مي‌كنم
و دشنه‌ات ميشوم
دشنه‌ات مي‌كنم
و قلبت ميشوم،
قلبت مي‌كنم
و خونت ميشوم
خونت مي‌كنم
و قلبت ميشوم.
جادوگرم من
شرابت مي‌كنم
و گلويت ميشوم
گلويت مي‌كنم
وشرابت ميشوم .
جادوگرم من
بدنت مي‌كنم
وپوستت ميشوم
پوستت مي‌كنم
و بدنت ميشوم.
جادوگرم من
مادرت مي‌كنم
[ با پستانهاي پر شير]
طفل تشنه‌ات
ميشوم
طفل تشنه‌ات
مي‌كنم
مادرت ميشوم
.
جادوگرم من
آهويت مي‌كنم
و پلنگ‌ات ميشوم
پلنگ‌ات مي‌كنم
و آهويت ميشوم
جادوگرم من
اشكت مي‌كنم
و چشمت ميشوم
چشمت مي‌كنم
و اشكت ميشوم.
جادوگرم من
آوازت مي‌كنم
و سكوتت ميشوم
سكوتت مي‌كنم
و آوازت ميشوم.
جادوگرم من
كهكشانت مي‌كنم
[ سوسو زنان ]
و شب‌ات ميشوم
[ درآغوشت‌كشيده].
جادوگرم من
زندگي ات
مي‌كنم
و مرگ‌ات
ميشوم در توگم ميشوم
مرگ‌ات مي‌كنم
و زندگي‌‌ات
ميشوم و در توگم ميشوم .
جادوگرم من
زنت مي‌كنم
و مردت ميشوم
جادوگرم من
Bemerkungen des Dichters
Mein stürmisches
unbeständiges Leben erlaubt es mir kaum, mir über de die Übersetzung meiner
Arbeiten in andere Sprachen Gedanken zu
machen.
Oft habe ich das Gefühl, dass
mein Anteil vom Leben bis jetzt nur dessen Sturm gewesen ist. Deshalb habe ich
bis jetzt versucht, mehr zu schreiben und beiseite zu legen, in der Hoffnung,
der Tag möge kommen, an dem sich die künftige Generation frei und entspannt
Gedanken machen kann, ob meine Arbeiten wert sind ,veröffentlicht zu werden
oder man sie zu Recht der Vergessenheit anheim fallen lässt.
Auch im Sturm lassen sich
Schutzplätze finden, die den Menschen zu Liebe und Freundschaft hinführen. Als
Beweis einer richtigen Freundschaft empfand ich die tat meiner geschätzten
Freundin Mehrnusch, die dreißig meiner Gedichte ins Französische
übersetzte. Ein Teil dieser
Übersetzungen wurde unterem Titel: Verliebter Magier vertont. Frau Karin
Gidan trägt die Gedichte auf Französisch vor und
wird dabei musikalisch durch
meinen langjährigen Freund Hamid Reza
Taherzadeh begleitet.
Das Interesse an Literatur
veranlasste einen anderen Freund Herr
M-H Arcor, meine Gedichte ins Deutsche zu
übersetzen. Frau Rahbari nahm die Mühe auf sich, die persische Form der Stücke
zu bearbeiten und sich um die Veröffentlichung dieser Sammlung zu kümmern.
Diesen beiden möchte ich meinen herzlichen Dank aussprechen.
Ich hoffe, dass dies erst ein
Anfang unserer künftigen Zusammenarbeit ist.
Sollte diese Sammlung eine gute
Aufnahme unter Literaturliebhabern finden, würde dies uns zu weiteren
gemeinsamen Projekten ermutigen.
Esmail Vafa Yaghmaie
Die Geburt der Liebe 6
Mein Wegbegleiter 8
Das Lächeln der Liebe 8
Der Kapitel der Vereinigung 10
Hör zu 10
Ich
will auf die Berge 12
Das Geheimnis der Liebe 14
Das Gebet 16
Der riefeprozess 18
Der Wunsch 20
Seelenstärke 20
Das Echo der Sehensucht 22
Die Seelenprozession 22
Die Treue 24
Ich will Nichts 24
Die Geschichte der Nacht 26
Die kleine Wahrheit 28
Der Kummer der Sonne 29
Der Schund 30
Die unheilvolle Erbschaft 32
Die Hölle? 34
Der Zweifel 34
Das Lied des Vertrauens 36
Maschhadi Ghazel 38
Deine schwarzen Augen 40
Meine Wahl 42
Freiheit 44
Der bestellte Dichter 46
Alptraum
48
